Bu mektup, Mollâ Tâhir-i Lahori’ye yazılmıştır. Bu yolun başında olanlara, sondakilerin halleri ihsan olunur. Bunun olgunluk alâmeti olmadığı bildirilmektedir:
Allahü teâlâya hamd ederiz. Onun Peygamberine ve Âline ve Ashâbına salât ve selâm eyleriz! Kıymetli mektuplarınız, ard arda geldi. Talebenin ilerlemekte oldukları, bizi çok sevindirdi. Bu yolun sonu başlangıçta yerleştirilmiş olduğundan, bu yüksek yola başlayanlarda, sona varmış olanların hallerine benzeyen haller hâsıl olur. Bunların hallerini, o büyüklerin hallerinden ayırmak güçtür. Ancak, keskin görüşlü ârif ayırabilir. Böyle olunca, hallerin görülmesine güvenerek, hâl sâhibine yol gösterici olarak izin vermemelidir. İzin verilirse, onun zararı, talebelerinin zararından daha çok olur. Belki de, kendini olgun sanarak, ilerlemesi büsbütün durur. Belki de, büyüklere nasip olan mevki ve saygıya kavuşmak arzusu, onu büsbütün belaya sokar. Çünkü nefs-i emmaresi, daha imana gelmemiştir ve tezkiye bulmamış, temizlenmemiştir. Olan olmuştur. İcazet, izin verdiğiniz kimselere, tatlılıkla anlatınız ki böyle izin almak, olgunluğu göstermez. Daha yapılacak çok iş vardır. İşin başında ele geçenler, sondakilerin başlangıça yerleştirilmesindendir. Uygun gördüğünüz nasihatları yaparsınız. Eksik olduklarını kendilerine bildiriniz. İcazet vermiş olduklarınızın yol öğretmelerini önlemeyiniz. Belki sizin nefesinizin bereketi ile hakiki rehber olmakla şereflenebilirler. Bu büyük işe başlamış bulunuyorsunuz. Mübarek olsun. Çok çalışınız! Sizin çalışmanız, taliplerin de çalışmalarını arttırır. Vesselâm.
Bir önceki mektup –> 224. mektup
Bir sonraki mektup –> 226. mektup