Bu mektup, Muhammed Çetri’ye yazılmıştır. Sünnete uymak lazım olduğunu bildirmekte ve tasavvufu methetmektedir:
İhsan etmiş olduğunuz, latif mektubunuzu okumakla şereflendik. Büyüklerimize olan imanınızı ve sevginizi yazıyorsunuz. Bunu okuyunca, Cenâb-ı Hakka hamd ettim. Allahü teâlâ, bu yolun [yani tarîkatin] büyüklerinin bereketi, faydası ile size sonsuz yükselmeler nasip eylesin! Bunların yolu, her şeyden kıymetlidir. Sünnet-i seniyeye uymaktır “alâ sâhibihessalâtü vesselâm”. Bu fakire, bu yol sayesinde, çok zamandan beri ilimleri, mârifetleri, halleri, makâmları, nisan yağmuru gibi yağdırdılar. Allahü teâlânın ihsanı ile yapacaklarını, tam yaptılar. Şimdi, bütün arzum, Peygamberimizin “sallallâhü aleyhi ve sellem” unutulmuş sünnetlerinden birini meydana çıkarmaktır. Tasavvufun halleri ve mevacidi [kendinden geçmek], heyecan ve zevk, isteyenlerin olsun! Yapılacak, en mühim iş, bâtını [kalbi, ruhu] büyüklerin sevgisi ile yaşatıp, zâhiri [hisleri, hareketleri] sünnetlere uymakla süslemektir. Fârisî Mısra tercümesi:
İş budur, bundan başkası hiçtir!
Beş vakit namazı, vakitleri girer girmez kılmalıdır. Yalnız yatsı namazını kış aylarında, gecenin, ilk üçte birine kadar geciktirmek müstehaptır. Bu işte, bu fakirin irâdesi elinde değildir. Namazları, vakit girince kıl kadar geciktirmek istemiyorum. İnsanlık icâbı, âciz kalındığı zamanlar, tabiî müstesnadır.
Bir önceki mektup –> 36. Mektup
Bir sonraki mektup –> 38. Mektup