Bu Mektup büyük İslam alimi, II. bin senenin müceddidi İmâm-ı Rabbânî Ahmed Fârukî’nin oğlu Muhammed Mâ’sûm “rahime-hullahü teâlâ”nın, 3 cilt olan, fârisî (Mektûbât) kitabının II. cildinin 38. mektubudur.
İnsan ile Allahü teâlâ arasında en büyük perde, insanın nefsidir. (Nefsini bırak da, bana gel! Aradığın güneşi örten bulut, sensin! Kendini bil!) buyuruldu. Nefsin aradan kalkması, vicdani [Kalbe ait] ve zevki bir iştir. Söz ve yazı ile bildirilemez. Kitap okumakla anlaşılmaz. Ezelde ihsan edilmiş olması ve Allahü teâlânın cezb etmesi [çekmesi] lazımdır. Sebepler âlemi olan bu dünyada, muhabbet şartı ile bir Velînin sohbeti kâfidir. Muhabbet çok olduğu kadar, Onun kalbinden yayılıp, kendine gelen feyizlerden, marifetlerden çoğunu alıp, kemalata kavuşur. (Kişi sevdiği ile beraberdir) hadis-i şerifi, bunu haber vermektedir.
Benzer Yazıları Okumak İçin Tıklayınız