9– KİTÂB-ÜL EYMÂN
“Eymân”, yemîn lafzının çoğuludur. Yemîn, lügatda, “câriha”, “kuvvet” ve “kasem” arasında ortakdır. Şerî’atde yemîn, yemîn edenin bir işi yapmaya veyâ yapmamaya olan azmini gösteren kuvvetli arzûdur.
Âlimler, eymân ile alâkalı meseleleri ve hükümleri aşağıdaki bâblara göre tertîb etmişlerdir. Bu bâblar: Girmek, çıkmak, yerleşmek, yapmak, binmek ve diğer husûslar ile alâkalı yemînler bâbı. Yemek, içmek, giymek ve konuşmak ile alâkalı yemîn bâbı. Talâk ve ıtâka dâir yemîn bâbı. Alış-veriş, namâz, oruc ve diğer şeylere âid yemîn bâbı. Dövmek, öldürmek ve benzeri diğer işlere âit yemîn bâbı.
Girmek, çıkmak, yerleşmek, yapmak, binmek ve diğer husûslar ile alâkalı yemînler bâbı:
Bu bâb, girmek, çıkmak, yerleşmek… gibi husûslara dâir yemîne âid hükümleri ve meseleleri ihtivâ eder.
Yemek, içmek, giymek ve konuşmak ile alâkalı yemîn bâbı:
Bu bâb, yemek, içmek, giyinmek, konuşmak ile alâkalı yemîne dâir meseleleri ve hükümleri bildirir.
Talâk ve ıtâka dâir yemîn bâbı:
Bu bâb, talâk ve ıtâkla alâkalı yemîne âid meseleleri bildirir.
Alış-veriş, namâz, oruc ve diğer şeylere âid yemîn bâbı:
Bu bâb, alış-veriş, oruc, namâz ve diğer işlere âid yemîn ile alâkalı hükümleri ve meseleleri bildirir.
Dövmek, öldürmek ve benzeri diğer işlere âid yemîn bâbı:
Bu bâb, dövme, öldürme ve sâir işlere âid yemîn ile alâkalı meseleleri ve hükümleri ihtivâ eder.