Ey zâir-i sâhib-nefes, hubb-ı sivâdan meyli kes.
Dünyâda kalmaz hiç kes, Allahü bes, bâkî heves.
Her ten biter bir derd ile, geh germ ile geh serd ile,
Uğraşmağa bir ferd ile, değmez bu dünyâ-yı ehas.
Ben de ferîd-i asr idim, fass-ı nigîn-i sadr idim,
Nakş-ı hümâyûn-ı satr idim, gösterdi çarh rû-yi abes.
Dil-haste oldum bir zemân, tedrîc ile bitdi tüvân,
Uçdu nihâyet murg-ı cân, çünki harâb oldu kafes.
Söndü çerâg-ı âfiyet, zulmetde kaldı şeş cihet,
Açıldı subh-ı âhıret, envâr-ı Hak’dan muktebes.
Buldum o dem Sübhânımı, arz eyledim ısyânımı,
Matlûb idüp, gufrânımı, rahmetle oldu dâd-res.
Yâ Rab! Bu abd-i rû’siyâh, etdimse de yüzbin günâh,
Dergâhını kıldım penâh, afvındır ancak mültemes.
Târîhdir ism-i Gafûr, lâbüdd ider sırrı zuhûr,
Afv olunur her bir kusûr, Allahü bes bâkî heves.
Abdurrahmân Sâmî Paşa
[Ey ziyarete gelen diri insan! Allah’tan başka hiçbir şeye gönül verme!
Dünyada kimse kalmaz. Allah’tan başkası bir şey yapamaz. Ondan başka kimse kalmaz!
Herkesin bir derdi olur. Tatlı, acı günler olur. Bu alçak dünya, kimse ile uğraşmaya değmez.
Ben de zamanın bir tanesi idim. Hükümet reisinin yüzük taşı [pırlanta] gibi idim. Sultanın fermanındaki imzası gibi idim. Felek [kader] bana da ters yüz gösterdi.
Kalbim hasta oldu bir zaman. Gücüm kuvvetim gitti her an. Nihayet can kuşum [ruhum] uçtu. Çünkü kafes [bedenim] harab oldu.
Sağlamlığım mum gibi söndü. Her tarafım karardı. Ahiret güneşi doğdu. Allah’ın nurları ile aydınlandı.
O anda Rabbime kavuştum. Günahlarım meydana çıktı. Affedilmemi dileyince, beni sonsuz rahmeti ile karşıladı.
Ya Rabbi! Yüz bin günah işledim ise de, bu kara yüzüm ile yüce kapına sığınıyorum. Senden, affımı diliyorum.
Gafûr ismini bu yazıma tarih [1286] yaptım. Mânâsı elbet hâsıl olur. Kusurlarım affolunur. Allah’tan başkası bir şey yapamaz. Ondan başka kimse kalmaz!]
[Abdurrahmân Sâmî Paşa ayân [Senato] azâsı iken 1295 [m. 1878] de vefat etmiştir.]
1 Yorum