Ey, insan adını taşıyan varlık,
kendine gel, uyan gafletten artık!
Saadet yolunu görmezsen nadan,
Niye vermiş sana bu aklı Yezdan?
Niçin geldin fânî cihana, böyle!
Yalnız yemek içmek mi, söyle?
Bilirsin, bir ruh da vardır insanda,
Psikoloji olayları meydanda.
Muhakkak, dünyaya gelen ölüyor.
O zaman ruhlar aceb n’oluyor?
İleriyi görmek, elbet insanlık.
Bunu sağlar sanma hristiyanlık.
İslamı kötüler onlar dâima.
İncilde böyle mi söyledi Îsâ?
İslamı bilmiyorum dersin,
Nasıl münevverlik iddia edersin?
Gençlik geçti, sanki tatlı bir rüya.
Bütün ömür de, bir saattir güya.
İslamı tahkir ediyorsun bugün.
Anlamadan verilir mi hiç hüküm?
Din dersine lüzum yokmuş lisede,
Böyle mi söyleniyor kilisede?
Biraz müslümanlığı da et merak.
Din büyüklerinin sözüne bir bak.
Okusan anlarsın, sen de, o zaman,
Ne diyor Muhammed aleyhisselâm.
Diyor ki HER ŞEYİ YARATAN BİRDİR.
ÎSÂ da, ANASI da, âciz kuldur.
Kurân-ı Kerîm, kelam-ı Rahmandır.
Âyetleri, alemlere ihsandır.
İlim, fen, cümle fezail kaynağı.
Ona uy, dilersen felah bulmayı.
Her gün okuyorsun, gazete, kitap.
Bunları kim yazmış, iyice bir bak!
Çoğunu dinsizler düzmüş gizlice.
İslama iftirâ saçıyor, nice.
Kur’an’a, mantıkla çatamayanlar,
Alçakça yalanlar uyduruyorlar.
Doğru din kitabı okuyan insan,
Hakikati anlar, olur, müslüman!
Nadan: cahil kimse, kaba
Fezail: faziletler
Felah: kurtuluş
Tavsiye Yazı –> Bir Üniversiteliye Cevap (Seyyid Abdülhakim Arvasi)