Ezelde takdir olunan ânda, geldim cihana,
ruh çıkınca ten sarayım yıkılıp viran olur.
Su, toprak ve gazlardan, cismim geldi meydana,
yer altında çürüyerek, hak ile yeksan olur.
Bu beden parçalanarak, bir avuç toprak kalır,
her zerresi dağılarak, hududsuz meydan olur.
Anaerobik mikroblar, cismime hücum eder,
benliğimi onlar alup, varlığım nihan olur.
Sonra duygu organlarım, toplanır bu meydanda,
kalkarlar hepsi mezardan, bir baharistan olur.
Yevmi (Tübla)dır o zaman, her mânâ sûret alır,
kimi nebat, kimi hayvan, kimisi insan olur.