Bu Mektup büyük İslam alimi, II. bin senenin müceddidi İmâm-ı Rabbânî Ahmed Fârukî’nin oğlu Muhammed Mâ’sûm “rahime-hullahü teâlâ”, 3 cilt olan, fârisî (Mektûbât) kitabının II. cildinin 67. mektubudur.
Namaz müminin miracıdır. (Allahü teâlâ, en çok, secdede olan kulunu sever), (Cemaat ile namaz kılıp duâ edene, Allahü teâlâ dilediğini verir), (Evde kılınan namaza 1 sevap, mahalle mescidinde 25 sevap, büyük camide 500 sevap, Mescid-i Aksa’da 5.000 sevap, benim Medine’deki bu mescidimde 50.000 sevap, Mescid-i haram’da 100.000 sevap vardır), (Bu beş vakit farz namazı cemaat ile kılmaya devam eden, sırat köprüsünü şimşek gibi geçecektir. Allahü teâlâ, onu sabıklarla haşredecektir. Allahü teâlâ, onu dertlerden, belalardan muhafaza eder. Ona, Allah yolunda ölen 1000 şehit sevâbı verir), (Kuran ehli, Allah ehlidir) , hadis-i şerifleri meşhurdur. Dünyaya düşkün olan hafız, Kuran ehli olamaz. Evvelce okudukları ebrar amelidir. Kelime-i tevhidi tekrar etmek çok faydalıdır ve terakkiye sebep olur. Bu mübarek kelimenin bereketi ile kalp [mahlukların sevgisinden] temizlenir. Kur’ân-ı Kerîm okumaya ehl olur. El-vakia sûresindeki (Onu ancak temiz olanlar tutar) âyet-i kerimesi, kalp temizliğine de şâmildir. (Allahü teâlâya aşık olanlar, Allah kelamını dinlesinler!), (Allahü teâlâ ile konuşmak isteyen, Kur’ân-ı Kerîm okusun!), (Allahü teâlâ, hafızları sever. Onlara düşman olan, Allahü teâlâya düşman olur. Onları seven, Allahü teâlâyı sevmiş olur) hadis-i şeriftirler.