Revm ve İşmam:
Revm, tecvit literatüründe “ الروم طلب الحركت بصوت خفي (Revm, harekeyi hafif bir sesle belirtmektir.)” şeklinde tarif edilmiştir. Harekeyi belirtmekten maksat harekenin üçte birinin telaffuz edilmesidir. Ayrıca revm hareke hükmünde olduğundan sadece kasır vechi ile yapılır (Dağdeviren, s.80-81).
Okuyanı göremeyenlere harekeyi duyurmak için yapılan revm, vakıf halinde yalnızca ötre ve esrede yapılır.
İşmam, tecvit literatüründe “ الاشمام إنضَمام الشفتين بعد السكون إشارت إلي الضم (İşmam, sükûndan sonra ötreye işaret etmek üzere dudakları önde yummaktır.)” (Karabaşî,Şeyh Abdurrahman, Tecvid, İstanbul 1309/1891, s.9) şeklinde tanımlanır. Tanımdan da anlaşıldığı gibi işmam sadece ötrede yapılır (Mekkî, 1401/1981, I, 122). İşmamda ses yoktur. Harekeyi duyma imkanına sahip olamayanlar işmamdaki dudak hareketi sayesinde harekeyi anlayabilirler (Mekkî b. Ebi Talib, el-Keşf an vucûhi’l-Kırââti’s-Seb’, Beyrut 1401/1981, s.I, 122).
Revm ve işmam yapmaktan maksat, vakıf yapılan kelimenin son harfinin harekesini belirtmek olduğu için (Suyûtî,Celaluddin, el-İtkân fî Ulûmi’l-Kur’an, Dâr-u İbn Kesir, Dimaşk-Beyrut 1427/2006, I,276) kendi kendine Kur’an okuyan kişinin revm ve işmam yapmasına gerek yoktur.
Revm ve işmam yapılmayan yerler şunlardır:
1) Sonu tenvinli kelimelerde
2) Ârızî harekelerde
3) Müenneslik ( ة )’lerinde
4) Cemi mimlerinde (Suyûtî, I,276)
Tavsiye Yazı –> Hatim Okumanın Sevabı Nedir?
Tavsiye Yazı –> Kıraat Adabı