Bu Mektup büyük İslam alimi, II. bin senenin müceddidi İmâm-ı Rabbânî Ahmed Fârukî’nin oğlu Muhammed Mâ’sûm “rahime-hullahü teâlâ”nın, 3 cilt olan, fârisî (Mektûbât) kitabının II. cildinin 45. mektubudur.
Sevgili oğlum! Dünyanın görünüşü tatlıdır, lezzetlidir. Halbuki hakikatte zehirdir. Kıymetsizdir. Onun tuzağına düşen, hiç kurtulamaz. Bu zehir ile ölen, leş olur. Buna gönül vermek deliliktir. Yaldızlanmış necaset, şeker kaplanmış zehir gibidir. Aklı olan, böyle sahte, yalancı güzelliğe aldanmaz. Bozuk, zararlı zevklere gönül bağlamaz. Bu kısa hayatında, sahibinin rızasını kazanmaya çalışır. Ahirette işe yarayacak şeyleri kazanır. Kulluk vazifelerini yapar. Allahu teâlânın emirlerine sarılır. Haram, yasak ettiği şeylerden sakınır. Böyle yapmayıp, zararlı şeyler peşinde koşanlara yazıklar olsun!
Hakiki dostu üzmekten korkuyorum,
Bu korkudan, gece gündüz yanıyorum!
[Dünya, Allahu teâlânın sevmediği, haram ettiği, zararlı şeyler demektir. Haramlardan sakınan, dünyaya aldanmamış olur. Allahu teâlâ, dünyada hiçbir zevki hiçbir lezzeti yasak etmedi. Bunları, azgın, taşkın, zararlı olarak kullanmayı haram etti. Gösterdiği, faydalı, edebli şekilde kullanılmasını emretti.]
Benzer Yazıları Okumak İçin Tıklayınız